تعیین اثر عناصر کمیاب سرب و روی بر آمیلوئیدوژنز آمیلین تحت شرایط آزمایشگاهی

سابقه و هدف: دیابت شیرین نوع 2 را می­توان به­عنوان یک بیماری کنفورماسیونی تعیین کرد، زیرا در آن پروتئین تشکیل­دهنده سلول­های بتا، آمیلین، دست­خوش تغییری در ساختار سوم متعاقب انباشتگی می­شود. در این پژوهش اثرات سرب و روی بر رسوب آمیلین تحت شرایط آزمایشگاهی بررسی شد. مواد و روش­ها: برای القاء رسوب آمیلین، محلول استوک به بافر کربس- هنسلیت، 4/7 pH: اضافه شده تا غلظت نهایی 4/0 میکرومولار رقیق شد و به­مدت شش روز در o C 37 انکوبه گردید. غلظت­های μM 50 از روی و μM 10 از سرب نیز جداگانه در محلول حاوی آمیلین و هم­چنین ترکیبی از روی و سرب و آمیلین با همین غلظت­ها تهیه شد. نمونه­های بدون عناصر کمیاب به­عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. تجمع پپتید با اندازه­گیری فلورسانس تیوفلاوین تی با فلوریمیتر LS55 اندازه­گیری شد. نتایج: یافته­ها نشان داد که روی به میزان 31/12 درصد و سرب به میزان 17/23 درصد رسوب آمیلین را نسبت به گروه کنترل افزایش داد. ترکیب سرب و روی نیز در مقایسه با گروه سرب 24/0 درصد رسوب آمیلین را افزایش داد. نتیجه­گیری: این تحقیق بیان می­دارد که تحت شرایط آزمایشگاهی سرب و روی به­طور جداگانه اثر ترویجی در تشکیل صفحات بتا آمیلوئید دارند، اما سرب به همراه روی اثر سینرﮊیستی در رسوب آمیلین ایفا نمی­کند.